Ik werd door iemand die me wat beter leerde kennen gewezen op het nummer van Maan: “Jij lacht maar je huilt.” “Dat ben jij”, zei hij. Ze zit hier alleen in de treinEn ze duikt in haar jasZe kijkt uit het raamEn ze vraagt zich afHoe zou het voelen jezelf te zijnWant soms doet het pijnmaar ze huilt maar ze lachtze huilt maar ze lachtZe loopt door een wereld niet aardig voeltOnbedoeld zegt ze dingen
Een reis met vele obstakels Als kind kreeg ik vaak te horen dat ik eigenwijs was. Ik luisterde niet, ging toch mijn eigen weg en speelde de baas. Toen zorgde dat er meestal voor dat er nog een schepje bovenop ging. Ik voelde namelijk heel goed aan dat ik de dingen anders zag als de volwassenen om mij heen, zelfs ook als veel leeftijdsgenoten. Ik wist gewoon dat het zo moest of zo was. En
Daar zitten we dan. Nou ja, ik zit, hij ligt. Mobiel in de hand, wachten tot we naar de O.K. kunnen. Mijn zoon moet geopereerd worden. Hij vindt het spannend. En ik zeker net zoveel. Pap is gewoon naar z’n werk. Zijn broer zit op school. Hier op de afdeling is het een doodgewone dag. Voor hen dan. De verpleegkundigen realiseren zich gelukkig dat dat voor ons niet zo is. Of het nu een kleine
Doet toch ‘ns normaal! Of: dat is toch niet normaal! Of iets wel of niet normaal is, is net zo grijs als algemene kennis. Op school had ik een hekel aan die veronderstelde algemene kennis, die ik dan zou moeten hebben. En niet had. Ik had dan wel weer andere kennis, die voor mij algemeen was en voor anderen blijkbaar niet. Ik woonde namelijk op een boerderij. Niet in het dorp, en al helemaal niet
