Ik werd door iemand die me wat beter leerde kennen gewezen op het nummer van Maan: “Jij lacht maar je huilt.”

“Dat ben jij”, zei hij.

Ze zit hier alleen in de trein
En ze duikt in haar jas
Ze kijkt uit het raam
En ze vraagt zich af
Hoe zou het voelen jezelf te zijn
Want soms doet het pijn
maar ze huilt maar ze lacht
ze huilt maar ze lacht
Ze loopt door een wereld niet aardig voelt
Onbedoeld zegt ze dingen die iedereen altijd zegt
Want nooit gaat het slecht
Altijd oke en ze lult met ze mee
En ze lacht
Ze huilt maar ze lacht

Inderdaad, dat ben ik. Of liever gezegd: was ik. Een beelddenker in een taaldenkwereld. In onze cursus het Beelddenkende Brein leggen we uit hoe dit zit en dat Hoogsensitieve mensen (wat iedere beelddenker ook is).

Nu kan ik een zielig verhaal vertellen over een meisje dat op hele jonge leeftijd al door had dat de wereld waarin ze leefde vooral wilde dat ze zich aanpaste in plaats van haar intuïtie te volgen. Die intuïtie vertelde haar links te gaan als iedereen rechts ging, om te draaien als de kudde doordenderde, de natuur te omarmen als iedereen het in technologie zocht, blij te zijn als iedereen somber was. Stoute intuïtie, lieve aanpasmodus. En zo geschiede: voelen werd dubbel gestraft (door de systemen en door haar overtuigingen) en aanpassen werd de overlevingsstrategie. Waarop vervolgens al haar keuzes gebaseerd werden. Tot het niet meer ging. Aanpasmoe dus.

Dat ga ik dus niet doen.

Aanpassen is een gave

Aanpassen, je flexibel kunnen rond bewegen in de wereld, is een gave. Absoluut. Het komt voort uit een dominant rechts brein en maakt dat je op veel manieren de wereld in kunt kijken. Dat je kunt zien, wat een ander niet ziet. Dat je kunt doen wat een ander niet doet. Dat je kunt horen wat een ander niet hoort. Dat je overal bij kunt horen en ook nergens. En dat is de maar…. Wie ben je als je iedereen kunt zijn?

Bij het welbekende voorstelrondje van welke cursus, training dan ook, verteld iedereen wat ie is. Niet wie. Nooit opgevallen? Let er maar eens op.
Stel iemand op een verjaardag of zo maar eens de vraag wie hij of zij is. Krijg je geheid antwoord op de wat. Velen weten namelijk het antwoord niet meer op die vraag. Waarom? Omdat aanpassen niet alleen iets is voor beelddenkers. Zij kunnen het alleen in het kwadraat. Wij leven in een maatschappij waarin door de snelheid die we kiezen in ons leven, we het liefst de makkelijkste weg kiezen. Bovendien hebben we een aangeboren angst om buiten de boot te vallen (of een aangeboren drang om erbij te willen horen). Bij de kudde blijven zorgt dat je blijft leven. En die kudde heeft allerlei normen en waarden, en daar aanverwante regels en voorwaarden bedacht die de kans dat je er buiten gaat vallen vergroot. Zijn de deelnemers zich daarvan bewust? Nee. Totdat ze op de één of andere manier ontdekken dat er meer normalen zijn. Dat er een beetje niet bij horen, ook leven is. Dat er helemaal niet bij horen misschien nog wel een mooier leven oplevert dan erbij te horen. Dat je dan vanzelf een andere kudde vindt die beter bij je past.

Als je tenminste jezelf durft te zijn. Als je je eigen gewenste normen en waarden en daar aanverwante regels en voorwaarden ontdekt, herkend en erkend, accepteert en daar naar gaat leven. Als je wel een antwoord kunt geven op de vraag: wie ben je? Welke eigenschappen, talenten, hoedanigheden, eigenaardigheden wil je dat anderen van je onthouden? Wat maakt dat jij onmisbaar bent op deze aardbol? Wat maakt dat jij doet wat je doet?
Of begin gewoon met: waar mag ik jou midden in de nacht voor wakker maken? En waarom 😉

Aanpassen is overwerk

Voor een beelddenkend brein betekent aanpassen in de taaldenkwereld vertalen als een idioot en precies het omgekeerde doen dan wat je eigenlijk wilt doen. Luisteren naar z’n linker kameraad die de snelheid waarmee de data via de rechter kant wordt aangeleverd, niet aan kan. Net als een overbelast zorgsysteem (om maar even actueel te blijven) ontstaan er vroeg of laat problemen. Die je als creatief rechts brein prima op kunt lossen: liegen is een prima oplossing in heel veel situaties. Vanwege je grote invoelende vermogen zijn andere mensen over het algemeen als was in je handen. Je moet even oefenen, maar manipuleren, chanteren, ontduiken, erom heen vragen of gewoon geen antwoord geven op vragen (je mond dicht houden blijkt erg gewaardeerd te worden)worden vanzelf als een tweede natuur. Anderen vertellen wat ze willen horen, een spiegel voor houden die ze niet meteen in een emotionele uitbarsting laat schieten, het kan allemaal.

HB trukendoos

Ik noem dat de HB trukendoos. Zet een beelddenkend kind met een hoge intelligentie 3 weken in een omgeving waar aanpassen de norm is (school bijvoorbeeld) en er is een knopje geïnstalleerd dat automatisch wordt ingedrukt op het moment dat het in die omgeving is. Mooi om te zien hoe zoiets werkt, als je er niet bij stil staat wat voor schade het doet. En hoe moeilijk het is om het knopje weer te de-installeren. Want daarvoor moet je het gevoel weer toe laten. Je intuïtie weer gaan vertrouwen. Dat gaat niet zonder slag of stoot. Gelukkig voor Maan kan het wel.

Ik zit hier alleen in de trein
En ik duik in mijn jas
En kijk uit het raam
En ik vraag me af
Hoe zou het voelen mezelf te zijn
Want soms doet het pijn als ik huil
Maar ik lach