Een reis met vele obstakels

Als kind kreeg ik vaak te horen dat ik eigenwijs was. Ik luisterde niet, ging toch mijn eigen weg en speelde de baas. Toen zorgde dat er meestal voor dat er nog een schepje bovenop ging. Ik voelde namelijk heel goed aan dat ik de dingen anders zag als de volwassenen om mij heen, zelfs ook als veel leeftijdsgenoten. Ik wist gewoon dat het zo moest of zo was. En kon dat niet uitleggen. Ik volgde mijn hart, mijn gevoel. En dat botste. Want zoals ik voelde dat mijn weg was, zo ging het niet op school. Dat paste niet. Naast bovenstaande eigenschappen ben ik zeer creatief denkend, associeer makkelijk en graag, flexibel en positief ingesteld. Als kind delf je uiteindelijk altijd het onderspit en dus paste ik mij aan, zocht mijn toevlucht in mijn gedachten. Nu weet ik dat ik een beelddenker ben die ook talig goed uit de voeten kan. Mijn geheugen is toch echt dat van een sensitieve beeld denker. Het werkt gewoon anders. Het schoolsysteem is daar niet op gebouwd. Hoewel er in de jaren 80 veel meer ruimte was voor aanpassingen dan nu, had het toch vergaande consequenties. Ik leerde mij zelf vaardigheden aan die door school, het systeem, werden geaccepteerd. Die van mij heel veel tijd en energie kostten en niet in verhouding stonden tot het resultaat. Ik kwam er wel, maar je moet niet zien hoe. Daar kwam ook nog eens de pubertijd overheen en weg was mijn zelfvertrouwen. Mijn eigenwijzigheid werd van een kracht een overlevingsmechanisme. Daar zat mijn onzekerheid onder. Ik kom regelmatig ouders tegen die dit niet alleen bij zichzelf herkennen maar ook bij hun kind(eren). Weinig zelfvertrouwen, vaak ziek, signalen van school dat ze niet mee kunnen komen, gedragsproblemen. Soms ook alleen een gevoel dat je kind niet echt happy is. Of zo heel anders is dan toen ze jong(er) waren. Tot kinderen die ziek worden van school en thuis komen te zitten. Voor wie school in welke vorm dan ook geen optie meer is. En dan? Die vraag heb ik voor mijn eigen kinderen moeten beantwoorden. Die zoektocht samen met de leerlingen die ik tijdens mijn werk tegen kom, heeft gezorgd voor het ontstaan van het ‘projectatelier’. Een plek om te ontwikkelen, te leren, te inspireren, te creëren. Een plek waar we het er allemaal over eens zijn dat iedereen zichzelf mag zijn. Vanuit vertrouwen en gelijkwaardigheid gaan we in gesprek met kinderen die vast lopen. En samen komen we weer op de weg van ontwikkeling. Je eigen ontwikkeling. En dat duurt zolang als het duurt.

Vanuit wederzijds vertrouwen en respect sluit ik aan bij de ontwikkeling van je kind waarbij iedere ontwikkeling wordt gewaardeerd. Samen sturen we bij, reflecteren, complimenteren en relativeren, begeleiden zo je kind op z’n reis naar de vrijheid om zichzelf te zijn.